Sentymentalna istota.

Jestem zdecydowanie sentymentalną istotą.

Wszystko to jednak łączy się razem z moją pasją, czyli pisaniem.

Piszę pamiętniki, aby nie wyjść z wprawy przy pisaniu powieści.

Pisanie ich jest dla mnie troche jak oddychanie powietrzem😉

Muszę być wciąż w trakcie, choćby ten czas miał trwać wieczność,

choćby przerwy przez brak weny trwały długo. Mam tak już około 10 lat;

odkad wzięłam się ostro za pisanie powieści o TH

Wcześniej pisałam,ale robiłam sobie przerwy między powieściami.

Teraz nie potrafię. 

Jednak wracając do sentymentalności-pisząc pamiętniki przez lata mam

w nich prawie wszystkie najlepsze wspomnienia. Mam te, które na dzień

dzisiejszy zatarł mi w głowie czas. Wczoraj wertując swój wiklinowy kosz,

który w tym roku został wymieniony na większy przez brak miejsca w starym

wróciłam do starych pamiętników. Niesamowicie jest przeczytać to wszystko,

te emocje i znów odkryć jakieś wspomnienie, którego w głowie już nie ma.

Czytając jeden z pamiętników natknęłam się na wspomnienie tego jak mój były

zadzwonił do mnie dzień przed rocznicą 3 lat od poznania i wyznał mi miłość.

Niby takie ładne wspomnienie a naprawdę nawet nie pamiętam tego dobrze a gdyby

nie pamiętnik, w ogóle nie wiedziałabym, iż coś takiego było.

W jednym z pamiętników znalazłam też tekst, w którym opisywałam rozmowę z moją

teraz już eks przyjaciółką, która mówiła, że się zmieniłam.Było to zaraz po 2 listopada 2008.

Ciężko uwierzyć, że takie perełki zachowały mi się w moich zeszytach.

Na zdjęciu kilka pamiętników z okresu 2005-2011

W 2011 miałam pewną przerwę.Żałuję tego. Tych najpiękniejszych wspomnień z początku naszego związku nie mam zapisanych na gorąco. Mam je opisane później, w zeszycie, który był 21 pamiętnikiem i u samego początku wszystko jest streszczone. Na dzień dzisiejszy piszę 32 pamiętnik.

Pamiętniki od 21 są chowane w skrzyni zrobionej przez męża-to takie oddzielenie przeszłości od

teraźniejszości.

Mój wiklinowy kosz to nie tylko miejsce na pamiętniki, ale mam tam pełno rzeczy z przeszłości;

szklankę z namalowanym sercem od mojego pierwszego chłopaka, misia, którego dostałam na

zakończenie podstawówki, łańcuszek z sercem od mojej pierwszej miłości, listy od niego oraz misiek, obrączka z moich zaręczyn z 2009, sztuczna róża od mojego eks oraz połówka serca-breloczek także od niego i do tego zdjęcia, które nie są w żadnym moim albumie.

Lubie czasem tam wracać, wspominać. Lubię czasem zobaczyć dzięki temu swoje błędy,

aby móc wyciągnąć na dziś wnioski a czasami po prostu zastanowić się nad tym jakby dziś

wyglądało moje życie, gdybym postąpiła inaczej.

Z tym, że wiem także, iż w tamtej sytuacji właśnie tak czułam, że dokładnie tak mam się zachować.

Dlatego nie żałuję jeśli gdzieś popełniłam błędy.Dziś mogę się na nich uczyć, chociaż czasem jest

za późno.

Czy warto pisać pamiętniki? Wszystko zależy od osoby, od jej podejścia.

Ja nigdy nie żałowałam, że to robię. 

A wy piszecie? Wspominacie? Jesteście też tak sentymentalni jak ja?